اپرای عروسکی مولوی حرف نامکرری از جنس عشق

 

عکس از اینجا

نویسنده، طراح صحنه، لباس، نور و کارگردان: بهروز غریب‌پور

آهنگساز: بهزاد عبدی

رهبر ارکستر: ولادیمیر سیرنکو

اجرای موسیقی: ارکستر ناسیونال اکراین

طراحی عروسک‌ها: مریم اقبالی، علی‌ پاکدست

کاری از گروه تئاتر عروسکی آران

پس از اپرای عاشورا، این روزها در تالار فردوسی شاهد اجرای اپرای عروسکی مولوی هستیم. این نمایش کاری است از بهروز غریب‌پور که آثار موفقی همچون اپرای «رستم و سهراب» و «مکبث» را هم در کارنامه‌ی خود دارد. به گفته‌ی غریب‌پور این اپرا به دلیل اجرای کامل آن در دستگاه‌های ایرانی، نخستین اپرای ملی ایران و نقطه تکامل اپرایی است که هنرمندان ما سالیان سال و از زمان میرزاده عشقی به دنبال آن بوده‌اند.

حرکت در طیف واژه‌ها

یکی از شاعران چینی می‌گوید: «دیشب در خواب، خویشتن را به شکل پروانه‌ای دیدم و اکنون نمی‌دانم من انسانی هستم که در رویا خود را پروانه یافته است و یا پروانه‌ای هستم که در رویای دیگری خود را انسانی می‌بیند.» این انتقال و حرکت میان رویا و حقیقت، چیزی نیست که تنها شاعران و هنرمندان با آن درگیر باشند، بلکه ویژه‌ی نوع انسان است، اما در این میان، بیشتر هنرمندان هستند که هر دو طرف قضیه را به رسمیت می‌شناسند و یکی را فدای دیگری نمی‌کنند. شاعران آن چنان از رویا سخن می‌گویند که مخاطب گزیری جز تأیید او ندارد و گاه آن چنان زندگی واقعی را سراب گونه جلوه می‌دهند که مخاطب احساس تزلزل می‌کند و زیر پایش را خالی می‌یابد، به طوری که اگر تبلیغات رویایی شاعران و هنرمندان نبود، جهان اکنون شکل دیگری داشت و چه بسا که گل زیبا نبود و حتی واژه عشق نیز این همه گسترده و باشکوه، تصویر نمی‌شد.